Η πιο συνήθης αναφορά που έχουμε για την κατάθλιψη, προέρχεται από την pop κουλτούρα:
Εσωστρεφείς χαρακτήρες, άτομα που κλαίνε συχνά, που παρουσιάζουν διαταραχές ύπνου και «χύμα» επαγγελματική και κοινωνική ζωή, βρίσκονται συνήθως σε έργα μυθοπλασίας όπως η τηλεοπτική σειρά «You`re the Worst». Αν και τα παραπάνω αποτελούν συμπτώματα που παρουσιάζει ένα καταθλιπτικό άτομο, η κατάθλιψη ως ασθένεια παρουσιάζεται σε πολλές εκδοχές. Μια από αυτές τις εκδοχές -που συναντάται σε ολοένα και περισσότερο κόσμο- είναι η κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας και συνήθως, υπό το φόβο του κοινωνικού στίγματος. Τι είναι όμως η κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας και πώς μπορείς να εντοπίσεις άτομα που πάσχουν από αυτήν;
Από κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας πάσχει ένα άτομο όταν στην καθημερινή του συμπεριφορά δείχνει αρκετά συγκροτημένο και ιδιαίτερα δραστήριο, αλλά μέσα του είναι απίστευτα θλιμμένο. Η Carol Landau, καθηγήτρια κλινικής ψυχολογίας και ανθρώπινης συμπεριφοράς, λέει πως αυτή η πάθηση συναντάται κυρίως σε γυναίκες με έντονη διάθεση τελειομανίας, αλλά και γενικότερα σε ανθρώπους που ζουν αξιοζήλευτες ζωές και έχουν να παραθέσουν μια μεγάλη σειρά από προσωπικά κατορθώματα.
Η Landau έχει δηλώσει: «Συχνά ο κόσμος λέει πως είναι καλύτερο να έχεις υψηλή λειτουργικότητα από καθόλου λειτουργικότητα, αλλά αυτό δεν είναι αληθές, γιατί το πιο σημαντικό για ένα καταθλιπτικό άτομο είναι να του παρασχεθεί βοήθεια, κάτι το οποίο συνήθως αρνείται ένα άτομο υψηλής λειτουργικότητας.»
Η Amanda Leventhal, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Missouri, μίλησε ανοικτά τον περασμένο Ιούνιο για την προσωπική της μάχη με την κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας απόν την οποία διαπίστωσε ότι πάσχει, όταν πήγαινε ακόμα σχολείο. Η ίδια έγραφε: «Κατά την πρώτη εξέταση μου, ενώ είχα ένα μέσο όρο βαθμολογίας κοντά στο άριστα και πολλά μαθήματα που ήθελα να πάρω για να βελτιώσω τη βαθμολογία μου, η ψυχολόγος είχε πει: «Φαίνεται ότι είσαι αρκετά δραστήρια, αλλά το άγχος και η κατάθλιψη σου είναι ιδιαίτερα έντονα επίσης. Βασικά, έφηβοι όπως εσύ είναι που με τρομάζουν.» Η Leventhal, ένα (ακόμα) βράδυ γεμάτο άγχος και χωρίς καθόλου ύπνο, επιχείρησε να γράψει ένα κείμενο για όλα όσα είχαν συνθέσει το τέρας της κατάθλιψης της. Η ψυχολόγος Landau θεωρεί λογικό το ότι πολλές γυναίκες πάσχουν από κατάθλιψη: «Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να παρέχουμε φροντίδα στους γύρω μας, χωρίς να παραδεχόμαστε ότι χρειαζόμαστε επίσης φροντίδα.» λέει.
Η Leventhal μέσα από το δοκίμιο της αναφέρει ότι δεν ταυτίστηκε ποτέ με τις θλιμμένες γυναίκες που συναντά κανείς σε διαφημίσεις αντικαταθλιπτικών. «Για μένα όλα ξεκινούν από τα νεύρα, μια μόνιμη νευρικότητα.». Η Landau συμφωνεί πως κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό: «Μπορεί να έχεις ένα φίλο που είναι μονίμως νευριασμένος ή που οι γύρω του τον περιγράφουν ως άτομο με κακή προδιάθεση, αλλά μέσα του στην πραγματικότητα, βιώνει μαι διαρκή μάχη. Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι: Ειρωνικά ή πικρόχολα αστεία, ή μια διαρκής αποστασιοποίηση από ότι συμβαίνει γύρω του.»
Άρα, πώς μιλάς σε φίλο που υποψιάζεσαι ότι κρύβει την κατάθλιψη του; Η Leventhal συστήνει απλές και διακριτικές κινήσεις: «Μικρά πράγματα, όπως το να ρωτάς «τι κάνεις;». Απλά να είσαι εκεί και να ακούς και να ρωτάς τι χρειάζονται. Διαφορετικοί άνθρωποι θα χρειαστούν διαφορετικά πράγματα.» Η Landau δηλώνει ότι είναι προτιμότερο να προτείνεις κάτι για βοήθεια: «Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τύποι θεραπειών, γιατροί, εφαρμογές που σε βοηθούν να ηρεμήσεις. Γι`αυτό είναι τόσο τραγικό το ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν αναζητούν βοήθεια.»
diaforetiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου